Steinarnir

Ég man eftir mér og þá var ég eins og þú.
Þá var ég barn og lífið var gjöf.
Ég borðaði appelsínur og tíndi steina.
Ég beið eftir regndögum þegar aðrir vildu sól.
Í rigningu skolaðist sandur og leðja burt-
og dýrmætir steinarnir urðu sýnilegir.
Ég átti skúffu eins og eru í bankahólfum.
Skúffuna fann ég á meðan ég var á ferð með stjúpa mínum-
um kirkjugarðinn í Gufunesi.
Ég hlúði vel að steinunum mínum og átti í þeim fjársjóð.
Ég raðaði steinunum vandlega í skúffuna-
og tók þá ákvörðun að verða ríkur.
Ég vildi ekki segja neinum frá.
Steinarnir voru mín eign.
Steinarnir voru framtíðar sjóður minn-
sem móðir mín skammaðist yfir og henti.

Utopia

Utopia

eftir Örn Úlriksson

(drög af smásögu)

 

 

Landið er Utopia, land hinna miklu málma, hinna miklu undra og hinna miklu fugla. Utopia er land sem eitt sinn var hulið ís. Landið var numið löngu eftir að heimurinn byggðist. Saga þess er friðsöm í sögu heimsins. Það er ríkt af náttúru og dýralífi og þá sérstaklega fyrir fuglalíf. Landið stendur af tveimur eyjum, Utopíu og Anos. Anos er minni en Utopia, þar eru námur og mikið um málmgrýti.

Drengur einn sem hefur mátt sköpunarinnar, fæðist í fátæku húsi og býr þar með móður sinni. Honum er gefið nafnið Örn. Móðir hans er fátæk og vinnur fyrir sér með saumaskap. Hún sýnir drengnum lítið atlæti en sér hag sinn í að fæða hann og klæða. Hún ól ekki drenginn í ást við föður hans heldur átti hann á laun. Faðir hans er stjórnmálamaður og kærir sig ekki um samskipti við barnsmóður sína. Hún er köld og sýnir honum ekki umhyggju en vegna ætternis hans gætir hún þess að vera ekki vond við hann.

Hún á oft leynilega fundi með mönnum og þá er drukkið og mikil gleði. Hún á engin samskipti nema við systur sína sem tekur börn í fóstur. Þær tala oft saman um saumaskap. Móðirin hefur áhyggjur af framtíð sinni. Hún vil ekki vera þekkt fyrir að eiga son með stjórnmálamanni. Þær taka ákvörðun um að skrá Örn sem tökubarn og gera hann munaðarlausan.

Hann dundar sér við það að skoða fugla og blóm með lítilli vinkonu sinni. Þau borða appelsínur og tína steina, hún er fögur og í algerri sátt við lífið. Þótt drengurinn sé ungur, veit hann undir niðri að dagar hans eru taldir. Þegar hann á 9 ára afmæli kemur faðir hans og tekur hann til sín. Hann fer með hann heim til fjölskyldu sinnar þar sem hann er hafður að háði og spotti og er barinn og píndur.

Fyrirlitning hans fjölskyldu til hins almenna manns er slík að þau hafa tekið það upp að éta menn.  Þau neyða drenginn til að taka þátt í veislum og tala við hann og segjast ætla að fita hann upp og éta. Á nóttinni er hann er lokaður ofan í dimmum kjallara þar sem hann grætur illsku blóðs síns.  Heimurinn hefur verið í friði í mörg ár en nú er sá tími liðinn. Það kemur til hans andi sem segir honum að hann skuli verða hólpinn.

Örn er í öngum sínum eftir þessa sýn og leitar útgöngu. Hann þreifar um í myrkrinu og finnur þar mjúka mold. Ekki mátti seinna vera vegna þess að nú var komið að honum. Kynnt hafði verið í báli úti undir berum himni og sagðist fjölskylda hans ætla sér að drepa hann og éta. Tryllingslegur andasveimur æðir um og fjölskyldan er orðið tryllt af illsku. Örn gróf sér leið undir húsið þar sem voru frárennslislagnir. Enginn gat elt hann. Ekki bræður hans sem voru of feitir en þeir voru jafnaldrar hans.

Hann kemst undan á flótta inn á fenjasvæði og skríður þar út á hringlaga hólma. Snákar og önnur skriðdýr sem þar höfðu sinn grið, viku úr vegi fyrir honum og hann lagðist í miðju hólmans og umlyktu dýrin hann. Svo kemur til hans úlfur og þefar af honum. Drengurinn horfir á hann hræddur en úlfurinn sér að ótti drengsins er ekki við hann, heldur mennina. Hann dregur drenginn útaf hólmanum til síns heima.  Þar fékk drengurinn hlýju.

 Hann lék sér við ylfingana og slóst um mat við þá, sem einn af úlfunum. Á 13. ári er hann á ferð með hópnum og þá sér hann menn. En þetta voru bara drengir eins og hann, ekki miklu eldri og þeir þekktu hann. Þeir kalla til hans nafn hans og hann heyrir nafn sitt.  Örn hafði ekki heyrt nafn sitt svo lengi að hann varð stjarfur þegar hann heyrði það. Úlfarnir lögðu á flótta og skildu hann eftir. Drengirnir sáu að Örn hafði ekki verið meðal manna svo árum skipti. Enginn hafði hann föt og neglur hans voru upp í kviku og hár hans sem flóki, bæði flækt og sítt.

Þeir skipta liði og tveir sitja hjá honum og einn þeirra fer og sækir hjálp. Þá sér Örn sýn. Fallega, ljóshærða stúlku sem segist ætla að frelsa hann. Hún segir að hann megi aldrei tala þó hann geti það vegna þess að það myndi kosta hann lífið. Nú yrði hann að takast á við það verk að læra án þess að spyrja, án þess að tala og án þess að nokkur vissi að hann væri með meðvitund.

Það er farið með Örn til föður hans sem sér að drengurinn er illa til fara og hafði ekki verið með mönnum. Nú hafði runnið af þeim fyrirlitningin og samúðin var tekin við. Það mátti ekki spyrjast út að þau hugsuðu ekki um sína. Þó hæddust þau að honum en vegna þess að hann sýndi engin merki um skilning né meðvitund gáfust þau fljótt upp því.  Hann var settur í herbergi með einum stól og einum glugga. Þar les faðir hans fyrir hann þessa sögu og hann sér að það vakna hjá honum viðbrögð.  Hann segir að það skuli ekki líðast að neinn úr hans fjölskyldu skuli vera ómenntaður.

Þannig hefst menntun hans Arnar. Hann skal verða sá menntaðasti í fjölskyldunni. Enginn sonur minn skal vera ómenntaður. Hann segir frá áformum sínum og hann fær marga með sér í lið til að segja Erni leyndardóma heimsins. Og þannig fer hver á eftir öðrum til Arnar til að gefa honum þekkingu leyndarmála sinna og sinnar menntunar.

Róstur verða þegar heimurinn fer að taka illsku og stríð brýst út í Útópíu. Fjölskyldan leggur á flótta og skilur Örn eftir, sem nú er orðinn þrítugur. Þau skilja hann einan eftir þegar þau halda á brott og hirða ekkert um hans líf né öryggi. Hann skipti engu máli. Nú er hann einn og hann getur ekki brugðist við ótta sínum. Vegna þess að hann hafði ekki hreift sig í fjölda ára. Hann var illa á sig kominn og vöðvar hans slappir og rýrir.

Nú kemur að fólk til að leita upplýsinga um fjármál Útópíu og finnur hann klæddan sem konung. Þannig hefðu þau ætlað að skilja hann einan eftir í landi, sem þau hefðu farið ránshendi um, til þess eins að hann skyldi aflífaður. En fólkið vissi hver hann var og þarna var kominn móður bróður hans sem var í álnum vegna stríðsins. Hann kemur Erni á sjúkrahús. Þar birtist honum aftur sýn.

Augu þeirra mætast og það var sem neistaði í huga hans og hann sér hana. Hann fer að hreifa munninn til að tala en það koma engin orð. Tár renna niður vanga hans og hún kyssir hann og hvíslar að nú verði hann að fara að taka sig taki. Hann hafi verið hjá stríðsherrunum og hann verði að miðla af þekkingu þeirra.

Erni vex kraftur með hverjum degi. Enginn veit hve gríðarlega þekkingu hann býr yfir. Hann fer í gönguferðir og hann skoðar blóm og fugla líkt og þegar hann var krakki. Og alltaf er hún við hlið hans tilbúin að styðja hann. Hún víkur aldrei frá honum og er hjá honum dag og nótt.

34 ára er Örn orðinn góður og heill heilsu. Vekur það mikla undrun hjá mörgum því margir halda að hann geti ekki verið góður. Hann kominn af þessari fjölskyldu. Það hafi verið hún sem hafði steypt öllu í kalda kol. Hún sem hann hafi séð í sýninni. Hún hafði verið útvalin allt frá upphafi til að vera hans.  

 Stríðið hefur brotist út um gjörvallan heim. Hann er fenginn til þess að ráðleggja ríki Utopiu um hvernig skuli hegða vörnum. Hann sér ekki neinn raunhæfan möguleika nema ef allt skildi verða nýtt. Það er horft á hann. Og hann segir ef þið trúið, þá mun allt vera nýtt.  Þetta er bara hugmynd, ég veit ekki hvað er að verða nema allt verði nýtt. Hann tekur í hönd elskunnar sinnar og leggur höfuð sitt að henni og útur höfði þeirra springur nýr heimur. Ný jörð og nýr himinn og þar eru þau hin fyrstu. 

eNDIR

F*** off

Fallegt stríð

Í falli mannsins er
upprisan falin.
Í dauðanum er líf hans grundvallað.
Í tortímingunni er upphaf
allra hluta.
Í stríði er lífsgjafinn
með sína iðnu hönd
miskunnsamastur.

Stríð, ó, fallega stríð,
sæktu þjóð mína heim.
Ég bið þig, ég bið þig!

Ó þjóð mín, ó, þjóð mín!
Látum blóð renna um
stræti okkar og torg.
Látum endurreisnarandann
blása í brjóst okkar eilífum sigri.

Sigrumst yfir efninu
og brjótum af okkur hlekki stöðnunar.
Ræstum hinar andlegu rotþrær.
Ræsum út til sjávar
verk hinna rotnuðu nútímans.

Ó, stríð, ó, stríð!
Fögur eru þín afkvæmi,
er spretta úr ösku eyðingar þinnar.
þar er upphaf lífs
nútíma Íslendings.

Ísland, Ísland
er staðnað og rotið
af alda langri kúgun.
Það sem við þurfum er stríð.
Já, fallegt stríð er það sem við þurfum,
til að hreinsa upp óþurft mannlegs lífs.

Látum nú herópin óma
Um stræti og torg
og bergmála milli fjarða.
Látum bróður drepa bróður, systur systur.
Rífum niður hinar fúlu stoðir
og byrjum á ferskum grunni
endurreisn íslenskrar þjóðar.

Mannréttindabrot

Það er bara verið að afnema mannréttindi eins manns. Það þykir ekki stór mál að afnema mannréttindi eins sakamans. Umboðsmaður Alþingis hunsar alvöru þessa máls. Ég tók þá til minna ráða og skrifaði Cia bréf þar sem ég legg fram kvörtun á hendur umboðsmanns alþingis þar sem ég kvarta yfir að umboðsmaður hylmi yfir með mannréttindabroti sem framið er á Kleppsspítala. Ég hef sent Hvíta Húsinu í Wasingtion bloggið mitt og hef fengið vinarlegt bréf frá fyrrum forseta Ameríku Barack Obama. Þá er bara að bíða og sjá hver niðurstaðan verður...

 

 

Er í lagi að þessi maður sé sviptur sjálfræði. Myndin er tekin á Þingvöllum árið 2002

Child in Time

Gildi menntunar

Ég lauk ekki barnaskóla og var aldrei á leikskóla. Það eru ekki til nein gögn um að ég sé gáfaður. Skýrslur segja að ég sé miðlungsgáfaður með lélegt innsæi. Ég er komin úr sveit, Árnes í Árneshreppi var mitt heimili, þar var ég alinn upp við djöfulgang. Ég fékk ekki menningarlegt uppeldi þó var fósturfaðir minn prestur. Ég man ég fylgdist með honum skrifa predikanir sínar og ég var heillaður. Ég er ekki prestur, ég er ekki menntaður. Ég er sjálfræðissviptur á kleppi þar sem líf mitt hefur ekki vægi. Hér er ég borinn saman við fólk sem hefur verið menntað og farið í menntaskóla jafnvél farið í háskóla en er þroskaheft eða eitthvað skert. Ég er ekki skertur en ég fór aldrei í menntaskóla. Hrönn Eggertsdóttir umsjónakennari minn í 5 bekk hefur gefið mér umsögn að ég sé vanþroskaður. Hún um það.

 

Ég á tvo bræður sem eru viðskiptafræðingar en mig þykir fátt flottara en prósentur í stundaglasi. Það skilur himin og haf á milli. Ég er sá vitlausi í fjölskyldunni. Ég hef tekið út 8 ár í fangelsi við misjafnar aðstæður og ég tel að ekkert sé að mínum þroska, að hann sé í fullu samræmi við aldur minn og lífshlaup. Þar sem mikið brennivín var haft um hönd á mínu heimili skortir mig ekki hæfileikan til að koma mér út í horn. En það myndi sæta tíðindum ef barn myndi vera alið upp í torfkofa upp á fjöllum þar sem heimilisfaðirinn væri sprútt sali. Að barnið fengi ekki að leika sér með neitt annað en tómar flöskur. Slíkt barn yrði tekið í fóstur af félagsmálastofnun.

 

Ég hef gert mitt besta til að rífa mig upp úr forapytt fáfræðinnar. Ég hef lesið bækur mér til fróðleiks og lesið fyrirlestra úr háskólanum. Það eitt og sér gerir mig heimskan. Að ég skuli vera svo vitlaus að halda að það gagnist mér eitthvað. Heimurinn virkar þannig að þú ferð á leikskóla, þaðan í barnaskóla og svo í menntaskóla og loks háskóla. Ég samdi vísu um veganesti mitt frá fjölskyldu minni, hún er hér:

Amma sagði farvel frans

þú tekur bara far með ólaskans

Afi sagði ekki neitt

þótti þetta ekki leitt

Mamma drakk sitt brennivín

fannst hún greifynja svaka fín

Ég endaði á götunni

og var húkt á sprautunni

enginn vildi bjarga mér

nema einhver djöflahér.

 

Amma sagði farvel frans

þú ferð aldrei til háskólans.

 

Ég er ekki að gráta en mig þykir þetta skítt. Það er ekki komið vel fram við mann sem er alinn upp á fjöllum og glímir við geðhvörf. Að maðurinn sé í vist með þroskaheftum er áfellisdómur fyrir samfélagið í heild. Það hljóta að vera til úrræði fyrir geðsjúka brjálæðinga sem eru með skálda drauma önnur en að vera vistaðir á Kleppsspítala gegn vilja sínum með langskólagengnum þroskaheftum einstaklingum. Það eru allir gáfaðri en ég.

 

Ég var í amfetamíni og ég sprautaði mig með því. Mig þykir enn gott að fá amfetamín. Það er sagt að ég verði geðveikur á þessu spítti. En fyrstu áhrif eru að ég slaka á. Það hlítur að vera hægt að fá þetta lyf upp á skrifað frá lækni. Ég hef gaman af því að lesa bækur og ég les oft undir áhrifum. Ég á mér draum að vera skáld. Hér á Kleppi hanga ljóð eftir mig á göngum spítalans. En enginn er farinn að sjá snilld ljóða minna.

 

Handritið

Ég lifi í þeirri blekkingu að ég stjórni.

Ég lifi í þeirri blekkingug að ég ráði.

 

Hver skrifar þessa sögu

Hver byggir þetta svið

Hver á handritið.

 

Ég á mér ekki draum um listamannalaun og á ekkert útgefið efni nema á ljóð.is. Ég hef þó lesið upp opinberlega við dræmar undirtektir. Ég sagðist vera hættur að brjótast inn í stofnanir og fyrirtæki og ætlaði framvegis að brjótast inn í huga fólks.

 

 

Harpa

Logandi brennandi, logandi brennandi heimurinn deyr
við skulum ekki gefa honum tár okkar.
Við skulum geyma þau og vera glöð.
Heimurinn deyr en við munum lifa.
Þú stendur ofar sólkerfinu
og stjörnurnar hlíða þinni skipun .
Við verðum saman að eilífu,
undir nýjum himni, undir nýrri sól.

 

Hvert ljóð er slag hjá hjarta heimsins

Bad to the bone

Jónsmessukvöld á Litla-Hrauni

Gömul sprauta þjónar mér í kveld,
og brotin nál stingst í gegnum holdið.
Vökvinn tær bíður blóðsins
sem nálin ætlar að skila inn í æð.

Hugur minn veit að brátt verður hann í ró.
Þetta eru hans dýrðarstundir.
Hans helgustu augnablik.

Hún hafði það í gegn blessuð nálin,
Ég man er ég var án hennar lokaður í fangelsi.

Þá brúkuðum við Siggi svarti penna.
Hann var með stálodd sem við brýndum hvassan.
Skítt með alla skynsemi og rökhugsun.
Við blásum þetta í æð.
Sögðum við hvor við annan og leystum upp efnið einbeittir.
Ég var á undan, þá rétt tæplega 19 ára, og Siggi blés ofur létt.

Þetta gekk betur en hugmyndafræðin hafði gefið von um
Og þetta skilaði tilætluðum árangri.
Nú í einu vetfangi, í litlum klefa austur á Litla-Hrauni,
fullum af bókum, var amfetamíni blásið í blóðrás mína.
Hugur minn öðlaðist þá samstundis frelsi.

Hendur mínar styrkar og stöðugar tóku þá til
við að undirbúa næsta skot.
Ég þreif pennann með rakspíra og bjó um olnbogabót mína.
Þetta var gott, að önnur virðist ekki standast samanburð.

Siggi leit á handlegg sinn og leitaði æða pennanum til hæfis.
Amfetamínupplausnin var komin í pennann á ný,
og honum var haldið á hvolfi.
Putta var haldið fyrir annan enda hans.

Nú var komið að þeim gamla svarta lífsnautnamanni að-

hitta rétt á æð með pennans svera oddi.
Snöggur kippur hægri handar í átt að þeirri vinstri.

Guðirnir voru með okkur þetta kvöld.

Ég blés varlega og beiskur vökvinn spýttist inn í æð hans og hann brosti.

Við gengum frá eftir okkur.
Hreinsuðum upp nokkra blóðdropa er dropið
höfðu úr hendi mér.

Létum sjá okkur á ganginum hvor í sínu lagi og köstuðum kveðju á sællega verðina.
Við eyddum svo kvöldinu fram að innilokun
í Tarot-lestur þetta Jónsmessukvöld.