veruleikatékk

Ég vil með þessu bréfi koma á framfæri minni sýn á starfshætti Ólafs Grétars Gunnarssonar og stöðu minnar hér á Kleppi. Ólafur kemur til starfa á öryggisgeðdeild Kleppsspítala fyrir tveim sumrum. Öll hans framkoma, fyrst um sinn, var tilgerðarleg og hann var með látar læti. Hann lék sig gúru og hafði mikið vit á öllum málum. Hann setti fram tölfræði máli sínu til stuðnings á milli þess að hann steypti stampa eftir göngum deildarinnar. Hér var sérfræðingur á ferð. Ég vissi ekki hver hann var né vissi ég að ég er tengdur honum fjölskylduböndum.

Ólafur gefur sig fram fyrir að vera uppeldisfræðing með gríðarlegt vit á uppeldismálum. Ég fann að Ólafur leitaði vanþroska hjá sjúklingum. Hann náði ekki að höfða til mín og með allri virðingu áleit ég hann óvirkan fíkil. Nú er að nálgast Desember 2016 og málinn standa þannig: Ólafur hefur opinberað mér að hann ætli að fylgja mér eftir inn á Sambýli. Mér mislíkar það og ég hef sagt að honum sé ekki stætt á að starfa fyrir barnaverndarnemd. Ég var beittur ofbeldi og útskúfun sem barni. Þar sem við eru skyldir liggur það ljóst fyrir að einstaklingar honum tengdir eru sekir um þöggun ofbeldis. Að einn hórsonur í fjölskyldu Ólafs hafi verið misnotaður og beittur kúgunum og ofbeldi gerir Ólaf óhæfan til að starfa fyrir barnaverndarnemd. Að ætla þvinga mig inn á sambýli gerir hann sekan um kúgun. Hann er þá engu skárri en þeir sem þögðu og leiddu ofbeldið hjá sér. Hann ætlar að gefa mér náðar höggið. Þá er það mál útkljáð. Örn Úlriksson eignast aldrei fjölskyldu.

Móðir mín Kristín G Jónsdóttir beitti mig ofbeldi. Hún kreisti á mér eystun og marði þau. Hún kallaði mig eiturnöðru og eiturpöddu og barði mig með lófa og krepptum hnefa. Það eru pyntingar sem gerðu mig geðveikan. Mér finnst það kóróna óréttlætið að vera sviptur öllum rétti til að lifa frjáls og vera þvingaður inn á sambýli. Kristín hefur gert sig af göfugri manneskju og hefur unnið á sambýli. Þar reynir ekki á samskiptahæfileika hennar og þar fer hún sínu fram. Hún gæti það ekki án stuðnings fjölskyldu föður míns Úlrik Ólasonar sem kaus mér þau örlög að vera ómenntaður.

Ólafur er af mjög góðu fólki. Ég vil ekki hrófla við því. En hann gengur hér erinda fólks sem hefur beitt mig ofbeldi. Ég er ekki velkominn til borðs til minnar fjölskyldu. Mín fjölskylda hefur útskúfað mig og beitt mig ofbeldi af verstu gerð. Ég var skilin eftir afskiptur, látinn um líf mitt sjálfur. Ég var sprautufíkill á götunni þegar ég var unglingur. Ég fékk ekki að njóta þess að vera í skóla og lög um skólaskildu voru á mér brotin. Heimili Úlriks stóð mér ekki opið. Synir hans hálfbræður mínir Andri og Halldór Óli fengu að kynnast því hvað er að eiga heimili. Annar þeirra átti við námerfiðleika stríða og féll á stúdentsprófi.  Hann fékk stuðning fjölskyldu sinnar og náði prófi. Hann vinnur nú í Dönskum banka. Ég hefði viljað sama stuðning en það er gert lítið úr vitsmunum mínum og ég sagður heimskur. Ég játa á mig fráfræði og ég er illa upplýstur. Enda svikin um alla skólagöngu.

Ólafur er ekki óhlutdrægur og ég hef á tilfinningunni að hann ætli að beita sínum áhrifum til að svipta mig því sem ég á eftir af mannvirðingu minni og loka mig inn á stofnun ævilangt. Við þessa ógn hef ég þurft að lifa allt mitt líf. Vegna fjölskyldu minnar sem staðhæfir að ég sé vanþroskaður. Mín fjölskylda braut á mér lög og skildi mig eftir einan.  Ég var fertugur í sumar sem leið og þá er þeim áfanga náð að koma verður mér fyrir sem sveitaómaga á sambýli sviptan allri mannvirðingu.

Hverra erinda hann Ólafur gengur liggur ljóst fyrir; hann gengur erinda einstaklinga sem hafa beitt barn ofbeldi. Ég get ekkert leitað og á mér ekki stuðning neinna ættingja. Það er búið að halda mér nú nauðugum föngum í 5 ár. 3 ár á Litla Hrauni og 2 ár á Kleppsspítala. Mér standa engin kostir til boða þó ég sé sakhæfur með prýðilega greind. Það sem félagsmálastofnun vill er sambýli. En ég vil ekki fara sjálfviljugur í fangelsi ævilangt þar sem ég er fyrirlitin vegna andúðar fjölskyldu minnar á mér og verð neðstur í virðingarstiganum.  Hvernig Úlrik og Kristín kynntust, veit ég. Kristín var svokölluð létt á bárunni, ómenntuð gefin fyrir menn og vín. Faðir minn Úlrik Ólason var í tónlistarnámi af góðu fólki kominn. Efnuðu og menntuðu. Þau voru aldrei í sambandi og nutu ásta eitt kvöld.

Ég var ekki eftirlæti Úlriks og eiginkonu hans Margrétar Halldórsdóttur sem hafnaði mér. Ég var slys sem þau kærðu sig ekkert um, hafi ég verið beittur ofbeldi af Kristín þá varðaði þeim ekkert um það. Þau hirtu ekki um líf mitt. Þau gáfu mér aldrei gjafir og ólu bræður mína upp við það að ég væri heimskur og ætti ekki tilkall til neins. Ólafur verður að taka því að ég hef mína skoðun og ég á mína sögu. Ég vil meina að jafnvel hann sé svikinn af fjölskyldu minni, sem hefur haldið því fram að ég sé kynferðisbrotamaður. Hann er ekki að starfa fyrir heiðarlegt fólk, hann Ólafur, eða rétta einstaklinga. Hann ætti að vinna að því að ég fái minn hlut réttan. Að ég gangi jafn bræðrum mínum þegar kemur til þess að frá greiddan arf innan fjölskyldunnar. En það er fylgt eftir lögum um þroskahefta og ég er svikin. Vegna þess hve litla menntun ég hef hefur fjölskyldu minni tekist að blekkja fólk og telja því trú um að ég sé vanþroskaður.

Ég á mér enga von um glæsi líf. En ég myndi vilja eignast ást. Ég er fíkill og ég myndi vilja kynnast konu sem veit hvað það er að vera fíkill. Ég kæri mig ekki um afskipti félagsmálastofnunar af mínu einkalífi. Netið er búið að opna leiðir fyrir fólk til að kynnast. Eignast ég pening gæti ég átt möguleika á því að kynnast konu. Ég vil fá tækifæri. Ég vil ekki vera niðurlægður til æviloka lokaður inn á sambýli.

Ég vil við það bæta að Ólafur er ekki dómkvaddur og ég hef ekkert brotið af mér. Það sem hann gerir er ólöglegt. Hann siglir undir fölsku flaggi sem almennur starfsmaður en vinnur að því marki að koma mér á sambýli. Mér er ekkert um það gefið að vera kúgaður. Ég hef minnstu menntun af þeim sjúklingum sem hér eru. En ég hef menntað mig sjálfur og veit að ég hef gáfur. Ég er í samanburði með fólki sem er alvarlega skert vitsmunalega. Hér eru menn sem hafa brotið af sér en hafa ekki ætlað að fremja brot. Vegna fjölskyldu minnar, sem fyrirlítur mig, er ég settur undir þetta fólk. Ég er ekki greindarskertur, ég er ekki þroskaheftur og ég er sakhæfur. Réttargæsludeild Kleppsspítala ætti að rétta minn hlut.

Ég myndi vilja geðgreiningu. Einnig myndi ég vilja taka persónuleika próf. Sama hvað Sigurður Páll Pálsson þráttar fyrir það að vera sá læknir sem tók á móti mér, hér á Kleppsspítala þegar hann var deildarlæknir á deild 12, breytir það ekki þeirri staðreynd að ég átti við hann viðtal þar sem Kristín G Jónsdóttir var viðstödd. Þar þrátti ég og talaði hátt. Sigurður Páll bað mig að yfirgefa herbergið og sagði mig haldin geðklofa. Sigurður var ekki dómkvaddur og ég hafði ekki brotið af mér. Á þessum tíma var ég með mitt mál fyrir Héraðsdóm Reykjavíkur vega kröfu Kristínar að ég yrði sjálfræðissviptur. Héraðsdómur féllst ekki á þá kröfu.

Ég kaus að vera sjálfviljugur í meðferð. Það voru ekki lögð fyrir mig nein próf en ég fékk geðklofagreiningu. Það birti til og ég fékk annan lækni. En mín fjölskylda var og er óstarfhæf og ófær um að axla ábyrgð. Kristín vinnur á sambýli og vill að ég sé meðhöndlaður sem greindarskertur. Ég vil benda á það sem ég skrifaði hér að ofan: Kristín G Jónsdóttir hefur að öllum líkindum sprengt á mér Eistum þegar hún tók þau og kreisti. Það er sá sársauki sem ég lifi við. Ég gleymi aldrei að móðir mín pyntaði mig og skemmdi líf mitt. Ég á rétt á því að mér sé skilningur sýndur. Ólafur verður að láta af áformun sínum að ég sé best geymdur á sambýli. Ég á skilið meðferð þar sem ég fæ að halda virðingu minni. Ég er hörundsár og því auðsærður. Hann Ólafur særir mig, ég vil ekki vera andstæðingur hans. Ég vil bara að það sé tekið tillit til sársauka míns

Bestu Kveðjur

Örn Úlriksson.