Handritið

Ég lifi í þeirri blekkingu að ég stjórni.

Ég lifi í þeirri blekkingu að ég ráði.

 

Hver skrifar þessa sögu

Hver byggir þetta svið

Hver á handritið.

Tímarnir tveir (stolin saga af tímanum)

Sagan hefst í Egyptalandi fyrir skeið píramídanna í þorpi ættar einnar þar sem hið fullkomna samfélag hefur myndast. Allir hafa jafnan rétt og eru jafnir að manngildi. Allir geta gert allt en hver fer þá braut sem tíminn leggur. Í þorpi þessu býr tíminn. Hann hefur ekkert annað að starfa en það að vera tíminn. Hann gengur um gólf fram og til baka, klæddur í kufl. Tikk, takk. Tikk, takk.

Það má aldrei trufla tímann. Og enginn getur orðið tíminn nema tíminn og hann er eilífur. Hann er góður og lætur allt gerast. Hann klappar stundum stráksnáða á kollinn er hann sækir sér brauð og annan mat. Auðn ein mikil umlykir þorpið. Í henni eru vatnsból og litlar lendur fyrir sauði. Hirðingi úr þorpi tímans finnur dag einn í henni barn í reifum. Hver á þetta barn og hvaðan er það komið spyr hirðinginn sig. Það er óravegur í næsta þorp.

Hann tekur barnið með sér til þorpsins. Þorpsbúar ákveða að taka barnið að sér og ala það upp sem eitt af sínum. Í ljós kemur að barnið er bæði gáfað og hæfileikaríkt eins og önnur börn. Það byrjar næstum strax að babla á tungumáli þorpsbúa. Það verður draumur allra þeirra og tíminn er góður við það. Það getur orðið allt nema tíminn. Því er kennt að það megi aldrei trufla tímann.

Misseri líða og barnið lærir af þorpsbúum á lífið og dag einn er barnið spurt hvað það vilji vera þegar það er orðið stórt. Barnið segist vilja vera tíminn, það er svo hrifið af tímanum. Allir þorpsbúar telja það vera barnalegt og sætt. Sko, það vill verða tíminn segja allir og brosa. Einhver ár líða án þess að þorpsbúar hugsi frekar um það. En einn dag fer barnið til tímans og tekur í kuflinn hans og spyr hvort hann vilji ekki kenna sér hvernig á að vera tíminn.

Öll lögmál hristast og skjálfa og tíminn hrekkur við og hann horfir óttasleginn á barnið. Hann er svo viðkvæmur. Nokkrir þorpsbúar hlaupa til og sækja barnið, taka það í burtu frá tímanum. Allir aðrir eru skelfdir eins og tíminn. Hvað var barnið að gera? Allir telja að þetta sé í fyrsta skipti svo nokkur muni eftir, að komið sé geðveikt barn í heiminn. Þorpsbúar þeir sem tala við barnið segja því að aldrei megi það trufla tímann, ALDREI.

Allt hefur sinn gang og stundir líða en svar og framkoma barnsins hefur sáð fræi í hjörtu þorpsbúa og dag einn ákveða þeir að spyrja barnið aftur hvað það vilji vera þegar það er orðið stórt. Annars hefðu þeir látið tímann um sitt. Aftur segist barnið vilja vera tíminn, þegar það er orðið stórt. Það varð uppnám í þorpinu. Barnið getur ekki, má ekki vera tíminn. Hvernig á heimurinn að geta virkað almennilega ef í honum eru tveir tímar? Hvor yrði réttur? Yrðu þeir eins? Á hvorum ætti að taka mark? Öll lögmál heimsins myndu hrynja ef í honum yrðu tveir tímar! Það er aðeins til einn alheims tími.

Svo að þorpsbúar taka upp á því að senda barnið í burtu til næsta þorps. Þar býr höfðingi og börn geta verið höfðingjar þegar þau eru orðin stór. Allir þar eru góðir við barnið. En höfðinginn er óöruggur um sig vegna návistar barnsins sem er að verða vel stálpað. En barnið vill ekki vera höfðingi. Og einn dag er það horfið. Og enginn veit hvert það fór. Þorpsbúar leituðu að barninu vítt og breitt um auðnina en fundu það ekki.

Barnið sem nú var að verða unglingur gékk inn í eyðimörkina. Þar spurði það sjálft sig: Get ég orðið tíminn? Koma aldrei nýir tímar? Ef ég er tíminn þá er ég nýi tíminn og þá hlýt ég að vera nútíminn, hugsaði hann. En hvað veit ég um það hvernig á að vera tíminn, sagði hann upphátt við sjálfan sig? Engin hefur kennt mér neitt. Þá heyrir hann rödd innra með sér sem segir: Ef þú er tíminn þá þarf ekki að kenna þér neitt því þú ert það sem þú ert, þú ert upphaf og endir þíns sjálfs, farðu aftur í þorp gamla tímans og segðu þig vera hinn nýja tíma, sagði röddin.

Það hugsar sig um og reikar um eyðimörkina eitt til tvö misseri. En svo einn dag birtist það aftur í þorpi tímans og er orðið að unglingi og það segist vera nýi tíminn. Ég er nútíminn, segir það. Skelfing grípur um sig í þorpinu. Heimurinn ruglast, jörðin hristist, fossar renna upp í móti og gamli tíminn fipast, lögmálin hrynja en nýi tíminn grípur þau og heldur þeim uppi.

Hvað gera þorpsbúar nú? Lögmálin leika í höndum hans. Þau elska gamla tímann og geta ekki sætt sig við hinn nýja. Hann getur ekki verið góður, eða hvað? Við sem höfum haft sama tímann frá upphafi og við kunnum ekki á nýjan tíma. Þau huga að gamla tímanum og sjá að hann er orðinn veikur. Margir þorpsbúar gefa ekki upp vonina á þann gamla, af því að þeir trúa á hann. Og því taka sumir þorpsbúar upp á því að flytja burt úr þorpinu og skilja nýja tímann eftir í því að þeir taka gamla tímann með sér og hjúkra honum og hann gefur sjálfur ekki upp alla von. Og allir vita að allt er hægt með tíma og þolinmæði.

Þeir sem fóru, taka því upp á því að hugsa sig aftur til gamla tímans og yfirgefa heim nýja tímans hægt og hægt þar til gamli tíminn ríkir aftur hjá þeim. En þeir sem eftir urðu í þorpinu lærðu smátt og smátt á nýja tímann. Honum fylgdi engin sérstök ógæfa, en margar nýjungar, siðir og menning. Brátt fór öllum að þykja jafnvænt um nýja tímann og svo hurfu þeir, sem mundu þann gamla, hægt og rólega. En bækur er ritaðar voru um gamla tímann var það eina sem minnti á hann. En sá nýi hafði margt að hugsa um eins og t.d. það, hvenær kemur næsti tími. Um þetta hugsaði hann er hann gekk um gólf í húsi sínu. Tikk takk, tikk takk. Og gengur enn.

Undir eilífðar sól

 

Drottning minna dimmu verka
þú gaf mér eitraðan koss
undir sól horfinnar veraldar.
Ég nærðist af eitri þínu
og dvaldi í myrkri heimsins.
Þegar mér snerist hugur var það orðið of seint.
Ég brann, ég brann og brenn.
Veröldin brennur af eitri þínu.

Drottning minna dimmu verka ég kalla á þig.
Ég losna ekki undan álögum þínum.
Kastalar heimsins fullir af blóði.
Konungarnir drepnir fyrir frelsi þjónsins.
Horfin heimur sem var.
Dýrkeypt er þitt eitur.
Frelsi mitt var þessu verði keypt-
undir eilífðarsól horfinnar veraldar.

Leiðin úr undirdjúpunum

Leiðin til að skilja þessi ljóð sem eru á youtube.com er að horfa á höfundinn í þessu samhengi: Að skáldið er lokað inn á öryggisgeðdeild eftir að hafa afplánað 3 ára fangelsi á Litla Hrauni fyrir að hafa kveikt í bústað á Skafti Kleppsspítala þar sem hann bjó. Hann er sjálfmenntaður öryrki orðin þreyttur á sífelldri einangrun og vill varpaljósi á stöðu sína. Honum finnst hann svikinn. Við ætlun ekkert að fara nánar út í sögu hans nema að skáldið hlaut ekki þá menntun sem er skilyrt af lögum um skólaskyldu.

 

Ljóðið FÖSTUDAGSKVÖLD  ber merki um kvenfyrirlitningu og skáldið er meðvitað um það enda vill það vekja upp viðbrögð og er sama um andúð.

Skáldið naut kvenhylli og var götustrákur í Reykjavík, komið úr afskekktri sveit í strandasýslu. 

 

Höfundur er ekki menntaður listamaður en hann kallar þessi myndbönd gjörning, „gjörning sem er verri en sjálfsvíg“. Listamenn hafa sett sjálfsvíg á svið og hafa leitt áhorfendur um verksummerki. Youtube myndböndin eru sjálfsvíg og höfundurinn verður að lifa þau af.

 

Kunningjar skáldsins sem ekki gera sér grein fyrir þýðingu verksins eða hugarheim skáldsinns horfa til hans sem glataðs manns. Enda gjörningurinn úr takt við allt sem þekkt er og er án fordæmis. Þá má við það bæta að skáldinu finnst það engu hafa tapað, aðeins grætt þar sem myndbandið er með yfir 600 áhorf.

                                        

Þetta listaverk er tilraun til að ljúka ákveðnu lífsmunstri og til að upplýsa um stöðu skáldsins. Hér í lokin vill skáldið segja frá þeirri lífsreynslu að í eitt skipti var hann að njóta sín með fólki sem hann kann vel við en var tekin og svæfður af þeim sem hann treysti. Skáldið vill benda á að hann var svikinn af vinum sínum og svæfði heilt partí.

 

 

 

Veruleikatékk

föstudagur, 17. júní 2016

Kleppsgörðum

105 Reykjavík

 Þessu erindi svaraði landspítalinn aldrei.

 

 

Umsókn um sjónvarp

 

 

 

Ég skrifa þetta bréf vegna þess að ég vil sækja um að fá að hafa sjónvarp. Það er fimmtíu ára afmæli sjónvarpsins og mikið um góða dagskrágerð. Eflaust mikið um upprifjun frá liðnum áratugum. Nú er evrópumeistarakeppni í fótbolta og ég ómögulega get fengið mig til að hafa á henni áhuga. Ég læt fylgja með grein þar sem ég skrifa um áhrif sjónvarps. Þannig að það fari ekki á milli mála að ég skilji áhrif sjónvarps á líf mitt. Ég vil segja að ég sé ekki sakleisingi sem auðvelt er að hafa áhrif á. Að ég er meðvitaður um áhrif sjónvarps á mitt líf. Ég vil að það verði fjallað um þessa beiðni af fullri alvöru.

 

Kveðja

Örn Úlriksson

Sími:699-4383

Veffang:[e-mail]

Siðskerðing á Kleppi

Í gær var ég í viðtali hjá sigurði páli pálssyni, ingibjörgu og guðmundu sævari sævarssyni. Ég spurði guðmund sævar af hverju hann gæfi mér ekki á kjaftinn Hann svaraði: Það myndi sjást á þér.

 

Það var verið að skamma mig fyrir að hafa ætlað að kveikja mér í sígaréttu í kaþólsku kirkjuni.

 

Ég veit að það er ekki til réttlæti fyrir svoa illa menntaða menn. Það væri betra að vera í sellu á Litla Hrauni sekur um morð.

Nauðung á Kleppsspítala/Réttmæti sjálfræðissviptingar

Ég sendi þetta erindi til fanglsismálastofnunar og fékk svarbréf þess efnis að ég væri ekki í afplánun fangelsisrefsingar og því mál þetta ekki á þeirra sviði. Ég fékk svar að pálli winkel þætti bréf þetta átakanleg lesning. Hann benti mér á að senda það til yfirstjórnar Landsspítalans. Ég ákvað að senda það til fostjóra Landsspítalans. Kveðja Örn.

 

Þetta bréf hef ég sent til umboðsmann alþingis og til landlæknis. Mér er haldið í varhaldi þó ég sé komin með sjálfræði og það er komið fram við mig sem ég sé ólögráða. Ég er beittur harðræði og fæ enga vináttu. Það hefur ekki fallið neinn dómur um að ég sé hættulegur allmenningi. Ég vil vísa máli mínu til mannréttinda ráðs eða dómstóls. En vil einnig kæra vistun mína til fangelsismálastofnunar. Ég vil fá að kæra vistun mína. Anders Behring Breivik fjöldamorðingi í noregi nýtur meiri mannréttinda heldur en ég þegar kemur til þess að fá að koma fyrir dómara. Ég er engin morðingi en er geymdur á öryggisgeðdeild án dómsúrskurðar. Ég er ekki öfgamaður og hef ekki framið hryðjuverk

 

 

mánudagur, 9. janúar 2017

 

Ég, undirritaður, Örn Úlriksson kt, 120376-3229 vistmaður á Kleppsspítala vil kvarta yfir vistun minni á Öryggisgeðdeild D-15, Kleppsspítala. Nú 8. desember 2016 hef ég verið í tvö ár á Öryggisgeðdeild. Ég fékk sjálfræði mitt 8. desember 2016 en er enn vistaður gegn vilja mínum á Öryggisgeðdeild á Kleppsspítala. Velferðarsvið Akraneskaupstaðar krefst þess að ég lifi undir eftirliti og þess er krafist af bæjaryfirvöldum að ég verði vistaður á búsetukjarna eða á sambýli. Ég get ekki samþykkt að fara sjálfviljugur í ævilangt varðhald. Ég vil lifa frjáls og njóta sömu borgaralegu réttinda og aðrir íslenskir borgarar. Ég krefst sjálfstæðrar búsetu.

 

Árin áður en var sviptur sjálfræði af héraðsdóm suðurlands í desember 2014 hafði ég afplánað 3 ár í fangelsinu að Litla Hrauni fyrir íkveikju, umferðarlagabrot og líkamsárás. Ég fékk ekki reynslulausn vegna mála hjá ríkissaksóknara en ég var kærður fyrir líkamsárás sem átti að hafa átt sér stað hér á Kleppsspítala. Lögreglan lýsti því yfir við mig að hún væri óánægð vegna tilefnisleysis þeirrar kæru og tók af mér skýrslu þar sem ég kvartaði yfir meðferð minni hér á Kleppsspítala. Ég sárbað um að fá að leggja fram kæru. Mér hefur nú verið haldið föngum í 5 ár.

 

Ég glími ekki við þroskaskerðingu en er öryrki. Ég hef ekki farið í neitt færnimat og veit ekki hver greiningin á mér er eða hvaða forsendur meðferðaaðilar gefa sér til að þvinga mig til undirgefni. Ég er hér á Kleppsspítala vistaður með þroskaheftum og mér hefur fundist það mjög vont. Ég hef kvartað yfir því en mér er sagt að það fólk sé veikt eins og ég og hafi sama rétt. Ég er ekki sammála því og vil ekki undirgangast meðferð sem jafn þroskaheftum. Ég hef ekkert í höndunum sem sannar að ég sé gáfaður, ég hef ekki tekið nein próf. En ég hef undirgengist iQ próf hjá Elsu Báru Sverrisdóttur sálfræðings hér á Kleppsspítala. Ég hef fengið uppgefna niðurstöðuna 115.

 

Ég vil meðferð með öðrum fíklum en því er haldið fram að ég sé ekki fíkil. Heldur vilji ég vera það. Mér finnst þessi viðhorf starfsmanna Öryggisdeildar Landspítalans vera niðurlægandi og vil ég kvarta undan því að ekki sé tekið tillit til neyslusögu minnar.

 

Ég kem úr fámennum hreppi þar sem ég bjó til 9 ára aldurs en ég var búsettur í Árneshreppi á Ströndum. Stjúpfaðir minn, Einar G Jónsson, var prestur í Árnesi 1. Ég var aldrei á leikskóla og hlaut ekki grunnskólamenntun. Ég var svikinn um lögbundna skólaskyldu. Skólaganga mín hófst ekki fyrr en árið 1985 á Akureyri í 4 bekk í Brekkuskóla. Þar var ég illa farinn vegna vanrækslu og ofbeldis. Samnemendur mínir fengu frí í skólanum vegna þess hve illa ég var farinn og hve heimilisaðstæður mínar voru slæmar.

 

Haustið 1986 hóf ég menntun í Brekkubæjarskóla á Akranesi en fékk enga sérstaka aðhlynningu vegna heimilisaðstæðna. Ég byrjaði í 5 bekk. Umsjónakennari minn var Hrönn Eggertsdóttir. Hún er tengd vinaböndum við stjúpmóður mína Margréti Halldórsdóttur sem er ekkja föður míns Úlriks Ólasonar Organista. Ég tel mig hafa verið hlunnfarin af Hrönn Eggertsdóttur og af skólayfirvöldum á Akranesi vegna þeirrar meðferðar sem ég fékk og hef fengið.

 

Ég fór í tossabekk með eldri drengjum en var svo settur í sérdeild Brekkubæjarskóla. Þar fann ég mig niðurlægðan vegna samvista við þroskahefta. Þar lauk minni skólagöngu. Ég var sendur í greiningu á barna og unglingageðdeild við dalbraut en fékk ekki að hefja nám við dalbrautarskóla. Hvaða greiningu ég fékk á bugl veit ég ekki. Ég var svo á unglingaheimili ríkisins við efstasund 86 í Reykjavík. Þar var ég beittur þvingunum og hendur mínar vafðar límbandi og mér refsað fyrir ólæti. Þaðan lá leið mín á meðferðarheimilið Tinda á Kjalarnesi. Þar var ég beittur ofbeldi af Dr. Helga Kristbjarnar. Hann stakk nál langt í olnbogabót mína. Ég var veikur í 3 vikur. Ég gruna að hann hafi verið að veita mér áminningu fyrir að vera sprautufíkil. Dr. Helgi Krisbjarnar svipti sig lífi. Ég flakkaði um á milli unglingaheimila til 16 ára aldurs. Árið 1992 þá 16 ára var ég settur í gæsluvarðhald í 14 daga í Síðumúlafangelsi. Ég var saklaus, ég var grunaður um innbrot sem ég hafði ekki framið hjá vina fjölskyldu hálfbróður míns Andra Úlrikssonar. Lalli Djóns (Lárus Björn Svafarsson) var svo fundin sekur um það innbrot. Hilmar Ingimundarson Hdl var þá minn lögmaður.

 

Ég er sagður vera með persónuleikaröskun en hef ekki fengið neina skýringu á hvað það þýðir. Ég hef ekki tekið persónuleikapróf. Ég hef hringt í umboðsmann alþingis og spurt hvort ég hafi rétt á lögfræðiaðstoð. Ég skýrði frá stöðu minni og lét í ljós óánægju mína með hvaða meðferð ég hlyti hér á Kleppsspítala. Fulltrúi umboðsmanns alþingis skýrði mér frá því að Landsspítalinn væri upplýsingaskyldur við mig. Landsspítalinn hefur ekki sinnt þeirri skyldu.

 

Ég hef lögfræðinginn Stefán Karl Kristjánsson Hdl sem hefur tekið mín mál að sér. En vegna aðstæðna minna og menntunarleysis hef ég ekki getað skýrt nægjanlega vel frá hvaða kröfu ég vil gera. Mér finnst ég sviptur öllum rétti til að leita réttar míns þegar kemur að lögfræðilegum málum eins og að ganga jafn öðrum í fjölskyldu minni til arfs og krefjast bóta frá tryggingum. En ég tel að komið sé fram við mig eins og ég sé ólögráða.

 

Framkoman sem ég fæ frá Akraneskaupstað og af læknum landsspítalans særir mig. Ég er sjálfráða og ábyrgur gerða minna. Ég þarf á aðstoð að halda en vil hafna öllum úrræðum þar sem ég nýt ekki sömu mannréttinda og aðrir frjálsir íslenskir borgarar. Ég vil kvarta yfir ítrekuðum sjálfræðissviptingum og vil fá að njóta jafnræðis við aðra sjálfráða einstaklinga þegar kemur til búsetu og úthlutun félagslegra íbúðar.

 

Örn Úlriksson

 

The Here and After

Öddi 1992

Öddi árið 1992 árið sem ég fór í síðumúlafangelsi. Ég hef alla tíð verið meðhöndlaður sem sakhæfur. Sjálfræðissviptingar eiga aldrei rétt á sér.

Til umboðsmanns alþingis og landlæknis.

mánudagur, 9. janúar 2017

 

Ég, undirritaður, Örn Úlriksson kt, 120376-3229 vistmaður á Kleppsspítala vil kvarta yfir vistun minni á Öryggisgeðdeild D-15, Kleppsspítala. Nú 8. desember 2016 hef ég verið í tvö ár á Öryggisgeðdeild. Ég fékk sjálfræði mitt 8. desember 2016 en er enn vistaður gegn vilja mínum á Öryggisgeðdeild á Kleppsspítala. Velferðarsvið Akraneskaupstaðar krefst þess að ég lifi undir eftirliti og þess er krafist af bæjaryfirvöldum að ég verði vistaður á búsetukjarna eða á sambýli. Ég get ekki samþykkt að fara sjálfviljugur í ævilangt varðhald. Ég vil lifa frjáls og njóta sömu borgaralegu réttinda og aðrir íslenskir borgarar. Ég krefst sjálfstæðrar búsetu.

 

Árin áður en var sviptur sjálfræði af héraðsdóm suðurlands í desember 2014 hafði ég afplánað 3 ár í fangelsinu að Litla Hrauni fyrir íkveikju, umferðarlagabrot og líkamsárás. Ég fékk ekki reynslulausn vegna mála hjá ríkissaksóknara en ég var kærður fyrir líkamsárás sem átti að hafa átt sér stað hér á Kleppsspítala. Lögreglan lýsti því yfir við mig að hún væri óánægð vegna tilefnisleysis þeirrar kæru og tók af mér skýrslu þar sem ég kvartaði yfir meðferð minni hér á Kleppsspítala. Ég sárbað um að fá að leggja fram kæru. Mér hefur nú verið haldið föngum í 5 ár.

Ég glími ekki við þroskaskerðingu en er öryrki. Ég hef ekki farið í neitt færnimat og veit ekki hver greiningin á mér er eða hvaða forsendur meðferðaaðilar gefa sér til að þvinga mig til undirgefni. Ég er hér á Kleppsspítala vistaður með þroskaheftum og mér hefur fundist það mjög vont. Ég hef kvartað yfir því en mér er sagt að það fólk sé veikt eins og ég og hafi sama rétt. Ég er ekki sammála því og vil ekki undirgangast meðferð sem jafn þroskaheftum. Ég hef ekkert í höndunum sem sannar að ég sé gáfaður, ég hef ekki tekið nein próf. En ég hef undirgengist iQ próf hjá Elsu Báru Sverrisdóttur sálfræðings hér á Kleppsspítala. Ég hef fengið uppgefna niðurstöðuna 115.

 

Ég vil meðferð með öðrum fíklum en því er haldið fram að ég sé ekki fíkil. Heldur vilji ég vera það. Mér finnst þessi viðhorf starfsmanna Öryggisdeildar Landspítalans vera niðurlægandi og vil ég kvarta undan því að ekki sé tekið tillit til neyslusögu minnar.

 

Ég kem úr fámennum hreppi þar sem ég bjó til 9 ára aldurs en ég var búsettur í Árneshreppi á Ströndum. Stjúpfaðir minn, Einar G Jónsson, var prestur í Árnesi 1. Ég var aldrei á leikskóla og hlaut ekki grunnskólamenntun. Ég var svikinn um lögbundna skólaskyldu. Skólaganga mín hófst ekki fyrr en árið 1985 á Akureyri í 4 bekk í Brekkuskóla. Þar var ég illa farinn vegna vanrækslu og ofbeldis. Samnemendur mínir fengu frí í skólanum vegna þess hve illa ég var farinn og hve heimilisaðstæður mínar voru slæmar.

Haustið 1986 hóf ég menntun í Brekkubæjarskóla á Akranesi en fékk enga sérstaka aðhlynningu vegna heimilisaðstæðna. Ég byrjaði í 5 bekk. Umsjónakennari minn var Hrönn Eggertsdóttir. Hún er tengd vinaböndum við stjúpmóður mína Margréti Halldórsdóttur sem er ekkja föður míns Úlriks Ólasonar Organista. Ég tel mig hafa verið hlunnfarin af Hrönn Eggertsdóttur og af skólayfirvöldum á Akranesi vegna þeirrar meðferðar sem ég fékk og hef fengið.

 

Ég fór í tossabekk með eldri drengjum en var svo settur í sérdeild Brekkubæjarskóla. Þar fann ég mig niðurlægðan vegna samvista við þroskahefta. Þar lauk minni skólagöngu. Ég var sendur í greiningu á barna og unglingageðdeild við dalbraut en fékk ekki að hefja nám við dalbrautarskóla. Hvaða greiningu ég fékk á bugl veit ég ekki. Ég var svo á unglingaheimili ríkisins við efstasund 86 í Reykjavík. Þar var ég beittur þvingunum og hendur mínar vafðar límbandi og mér refsað fyrir ólæti. Þaðan lá leið mín á meðferðarheimilið Tinda á Kjalarnesi. Þar var ég beittur ofbeldi af Dr. Helga Kristbjarnar. Hann stakk nál langt í olnbogabót mína. Ég var veikur í 3 vikur. Ég gruna að hann hafi verið að veita mér áminningu fyrir að vera sprautufíkil. Dr. Helgi Krisbjarnar svipti sig lífi. Ég flakkaði um á milli unglingaheimila til 16 ára aldurs. Árið 1992 þá 16 ára var ég settur í gæsluvarðhald í 14 daga í Síðumúlafangelsi. Ég var saklaus, ég var grunaður um innbrot sem ég hafði ekki framið hjá vina fjölskyldu hálfbróður míns Andra Úlrikssonar. Lalli Djóns (Lárus Björn Svafarsson) var svo fundin sekur um það innbrot. Hilmar Ingimundarson Hdl var þá minn lögmaður.

Ég er sagður vera með persónuleikaröskun en hef ekki fengið neina skýringu á hvað það þýðir. Ég hef ekki tekið persónuleikapróf. Ég hef hringt í umboðsmann alþingis og spurt hvort ég hafi rétt á lögfræðiaðstoð. Ég skýrði frá stöðu minni og lét í ljós óánægju mína með hvaða meðferð ég hlyti hér á Kleppsspítala. Fulltrúi umboðsmanns alþingis skýrði mér frá því að Landsspítalinn væri upplýsingaskyldur við mig. Landsspítalinn hefur ekki sinnt þeirri skyldu.

 

Ég hef lögfræðinginn Stefán Karl Kristjánsson Hdl sem hefur tekið mín mál að sér. En vegna aðstæðna minna og menntunarleysis hef ég ekki getað skýrt nægjanlega vel frá hvaða kröfu ég vil gera. Mér finnst ég sviptur öllum rétti til að leita réttar míns þegar kemur að lögfræðilegum málum eins og að ganga jafn öðrum í fjölskyldu minni til arfs og krefjast bóta frá tryggingum. En ég tel að komið sé fram við mig eins og ég sé ólögráða.

 

Framkoman sem ég fæ frá Akraneskaupstað og af læknum landsspítalans særir mig. Ég er sjálfráða og ábyrgur gerða minna. Ég þarf á aðstoð að halda en vil hafna öllum úrræðum þar sem ég nýt ekki sömu mannréttinda og aðrir frjálsir íslenskir borgarar. Ég vil kvarta yfir ítrekuðum sjálfræðissviptingum og vil fá að njóta jafnræðis við aðra sjálfráða einstaklinga þegar kemur til búsetu og úthlutun félagslegra íbúðar.

Örn Úlriksson