Tímarnir tveir (stolin saga af tímanum)

Sagan hefst í Egyptalandi fyrir skeið píramídanna í þorpi ættar einnar þar sem hið fullkomna samfélag hefur myndast. Allir hafa jafnan rétt og eru jafnir að manngildi. Allir geta gert allt en hver fer þá braut sem tíminn leggur. Í þorpi þessu býr tíminn. Hann hefur ekkert annað að starfa en það að vera tíminn. Hann gengur um gólf fram og til baka, klæddur í kufl. Tikk, takk. Tikk, takk.

Það má aldrei trufla tímann. Og enginn getur orðið tíminn nema tíminn og hann er eilífur. Hann er góður og lætur allt gerast. Hann klappar stundum stráksnáða á kollinn er hann sækir sér brauð og annan mat. Auðn ein mikil umlykir þorpið. Í henni eru vatnsból og litlar lendur fyrir sauði. Hirðingi úr þorpi tímans finnur dag einn í henni barn í reifum. Hver á þetta barn og hvaðan er það komið spyr hirðinginn sig. Það er óravegur í næsta þorp.

Hann tekur barnið með sér til þorpsins. Þorpsbúar ákveða að taka barnið að sér og ala það upp sem eitt af sínum. Í ljós kemur að barnið er bæði gáfað og hæfileikaríkt eins og önnur börn. Það byrjar næstum strax að babla á tungumáli þorpsbúa. Það verður draumur allra þeirra og tíminn er góður við það. Það getur orðið allt nema tíminn. Því er kennt að það megi aldrei trufla tímann.

Misseri líða og barnið lærir af þorpsbúum á lífið og dag einn er barnið spurt hvað það vilji vera þegar það er orðið stórt. Barnið segist vilja vera tíminn, það er svo hrifið af tímanum. Allir þorpsbúar telja það vera barnalegt og sætt. Sko, það vill verða tíminn segja allir og brosa. Einhver ár líða án þess að þorpsbúar hugsi frekar um það. En einn dag fer barnið til tímans og tekur í kuflinn hans og spyr hvort hann vilji ekki kenna sér hvernig á að vera tíminn.

Öll lögmál hristast og skjálfa og tíminn hrekkur við og hann horfir óttasleginn á barnið. Hann er svo viðkvæmur. Nokkrir þorpsbúar hlaupa til og sækja barnið, taka það í burtu frá tímanum. Allir aðrir eru skelfdir eins og tíminn. Hvað var barnið að gera? Allir telja að þetta sé í fyrsta skipti svo nokkur muni eftir, að komið sé geðveikt barn í heiminn. Þorpsbúar þeir sem tala við barnið segja því að aldrei megi það trufla tímann, ALDREI.

Allt hefur sinn gang og stundir líða en svar og framkoma barnsins hefur sáð fræi í hjörtu þorpsbúa og dag einn ákveða þeir að spyrja barnið aftur hvað það vilji vera þegar það er orðið stórt. Annars hefðu þeir látið tímann um sitt. Aftur segist barnið vilja vera tíminn, þegar það er orðið stórt. Það varð uppnám í þorpinu. Barnið getur ekki, má ekki vera tíminn. Hvernig á heimurinn að geta virkað almennilega ef í honum eru tveir tímar? Hvor yrði réttur? Yrðu þeir eins? Á hvorum ætti að taka mark? Öll lögmál heimsins myndu hrynja ef í honum yrðu tveir tímar! Það er aðeins til einn alheims tími.

Svo að þorpsbúar taka upp á því að senda barnið í burtu til næsta þorps. Þar býr höfðingi og börn geta verið höfðingjar þegar þau eru orðin stór. Allir þar eru góðir við barnið. En höfðinginn er óöruggur um sig vegna návistar barnsins sem er að verða vel stálpað. En barnið vill ekki vera höfðingi. Og einn dag er það horfið. Og enginn veit hvert það fór. Þorpsbúar leituðu að barninu vítt og breitt um auðnina en fundu það ekki.

Barnið sem nú var að verða unglingur gékk inn í eyðimörkina. Þar spurði það sjálft sig: Get ég orðið tíminn? Koma aldrei nýir tímar? Ef ég er tíminn þá er ég nýi tíminn og þá hlýt ég að vera nútíminn, hugsaði hann. En hvað veit ég um það hvernig á að vera tíminn, sagði hann upphátt við sjálfan sig? Engin hefur kennt mér neitt. Þá heyrir hann rödd innra með sér sem segir: Ef þú er tíminn þá þarf ekki að kenna þér neitt því þú ert það sem þú ert, þú ert upphaf og endir þíns sjálfs, farðu aftur í þorp gamla tímans og segðu þig vera hinn nýja tíma, sagði röddin.

Það hugsar sig um og reikar um eyðimörkina eitt til tvö misseri. En svo einn dag birtist það aftur í þorpi tímans og er orðið að unglingi og það segist vera nýi tíminn. Ég er nútíminn, segir það. Skelfing grípur um sig í þorpinu. Heimurinn ruglast, jörðin hristist, fossar renna upp í móti og gamli tíminn fipast, lögmálin hrynja en nýi tíminn grípur þau og heldur þeim uppi.

Hvað gera þorpsbúar nú? Lögmálin leika í höndum hans. Þau elska gamla tímann og geta ekki sætt sig við hinn nýja. Hann getur ekki verið góður, eða hvað? Við sem höfum haft sama tímann frá upphafi og við kunnum ekki á nýjan tíma. Þau huga að gamla tímanum og sjá að hann er orðinn veikur. Margir þorpsbúar gefa ekki upp vonina á þann gamla, af því að þeir trúa á hann. Og því taka sumir þorpsbúar upp á því að flytja burt úr þorpinu og skilja nýja tímann eftir í því að þeir taka gamla tímann með sér og hjúkra honum og hann gefur sjálfur ekki upp alla von. Og allir vita að allt er hægt með tíma og þolinmæði.

Þeir sem fóru, taka því upp á því að hugsa sig aftur til gamla tímans og yfirgefa heim nýja tímans hægt og hægt þar til gamli tíminn ríkir aftur hjá þeim. En þeir sem eftir urðu í þorpinu lærðu smátt og smátt á nýja tímann. Honum fylgdi engin sérstök ógæfa, en margar nýjungar, siðir og menning. Brátt fór öllum að þykja jafnvænt um nýja tímann og svo hurfu þeir, sem mundu þann gamla, hægt og rólega. En bækur er ritaðar voru um gamla tímann var það eina sem minnti á hann. En sá nýi hafði margt að hugsa um eins og t.d. það, hvenær kemur næsti tími. Um þetta hugsaði hann er hann gekk um gólf í húsi sínu. Tikk takk, tikk takk. Og gengur enn.